Wat is er mis met mijn amazone?
Ongeveer een jaar geleden gebeurde het, zomaar ineens. Als donderslag uit heldere hemel. Max, mijn 10 jaar oude Blauwvoorhoofd amazone zit op mijn knie, zoals wel vaker. Maar hij is toenemende onrustig, flitsende ogen, soms ligt hij plat als een eend. Ik besluit hem terug op zijn kooi te zetten, want dit bevalt mij helemaal niet. Ik laat hem opstappen en zodra ik zelf opsta om hem naar zijn kooi te brengen, hangt hij in mijn hand. Ik sla hem van mij af, met moeite laat hij los en valt op de grond. Mijn hand drupt van het bloed. Ik loop weg, omdat ik niet meer in staat ben normaal te denken.
Een hele tijd later, zit ik met mijn verbonden hand, te bedenken wat ik nu moet doen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik doodsbang ben voor mijn huisdier. Vooralsnog laat ik hem zitten waar hij zit. En ik besluit een afspraak te maken met de vogelarts. Daarover later meer.
Gelukkige papegaai
Hoe krijg ik een gelukkige papegaai? Dat is mijn alomvattende vraag. Ik ben steeds verschillende details aan het uitzoeken en beschrijven, maar de vraag is natuurlijk, hoe krijg ik ze gelukkig. Ik realiseer me dat ze veel alleen zijn omdat ik een drukke baan heb. Zij hebben speeltjes, die ik vaak afwissel. Maar voldoen die aan hun avontuurlijke karakter? Soms verstop ik wat voer, of ze krijgen papier om te scheuren, maar avontuur?
Mijn voornemen is om de Amazonepapegaai op een touwring te leren opstappen, zodat mijn handen wat veiliger zijn. Dat is de eerste belangrijke stap. Als ik dat voor elkaar krijg, dan kan ik hem ook weer meenemen naar andere ruimtes in huis en uiteindelijk weer mee naar het park voor een wandeling.
Dus: opstappen op touwring, woord leren “telefoon”, fluiten. En echt quality time plannen.
De grijze roodstaart is makkelijker mee te nemen, dat ga ik dagelijks proberen.
Kortom, het hebben van papegaaien is niet een hobby, maar een manier van leven.
In september 2012 viel mijn vakantie. Ik schreef hier het volgende over:
Vakantie
Ik ben erg opgelucht. De voorbereidingen zijn goed gegaan. De amazonepapegaai stapte goed, en let op, op mijn hand. Zonder bijten of dreigende houding. Op hun logeeradres, de papegaaien zijn daar heel vaak geweest, is de amazone (gastheer) heel dreigend geworden naar de grijze roodstaart (gastheer). Zij moesten als het ware uit elkaar gehaald worden. Amazones hebben dus ook invloed op elkaar.Het is allemaal goed opgelost, maar ik voel me wel een beetje schuldig. De grijze roodstaarten hebben wel samen gezeten en hebben het ook leuk gehad. Ik merk dat ik door het amazonegedrag weer een beetje van streek raak. Morgen ga ik ze ophalen, maar ik ga me wel goed voorbereiden en me consequent opstellen.
Niet gebeten worden!
Gisteren was het weer zo'n dag. Gewoon een rustige zondag zonder veel bijzonderheden. De amazone heeft gerommeld met zijn takken was over het algemeen rustig. Geen geschreeuw, ook als ik de kamer verliet niet. Prima. Geen klachten. 's Morgens ben ik met de Grijze roodstaart naar het park geweest. Zij heeft voor het eerst op een echte tak in een echt boom gezeten, wel onder protest, want zij houdt niet zo van al dat "natuurlijke".
's Middags is het mijn plan om Max mee te nemen voor een wandeling. 's Middags is hij over het algemeen beter te pruimen. Maar wat gebeurt er, steeds als ik in de buurt kom, dan haalt hij uit. Met zijn flitsende ogen, staart uitgewaaierd probeert hij mijn weg te jagen. Ik waarschuw hem met een streng "nee", en "pas op". Ik laat hem dan even zitten maar na een half uur herhaalt zich dit. Ik laat hem met een streng "stap op" opstappen op de touwring, hij doet dat met één poot (en ik neem naar genoegen mee). Ik weet niet of ik hier fout aan gedaan heb, maar ik had het idee dat ik hem anders zou gaan "breken", en daar voel ik niet veel voor.
Helaas, geen wandeling voor Max, maar ik heb er voor gekozen om me niet te laten bijten!
Later die middag, ik zat al met natte haren en een joggingbroek aan, hoorde ik Max knarsen en zat hij heeft rustig op zijn klimboom. Ik nam meteen het besluit om toch nog naar buiten met hem te gaan. Dat verliep goed. Het blijft opletten dus!
Ik oktober 2012 was er een doorbraakje.
Doorbraakje
Gisterenavond heeft de Amazone weer eens op schoot gezeten. Het voelde weer zo als vanouds. Het maakte mij echt gelukkig. Zouden al mijn inspanningen vruchten af gaan werpen?
Hij zat op zijn klimboom. Ik heb hem eerst even op zijn kop gekrauwd, toen heb ik de grijze roodstaart in haar kooi opgesloten, omdat zij nogal eens voor spanningen kan zorgen. Zij verlaat namelijk haar kooi, om vervolgens tegen de stoel op te klauteren en ook op schoot te komen. Dat wordt dan hommeles.
Hij stapte meteen op en ik heb hem meegenomen. We hebben even zitten krauwen en vervolgens ging hij lekker knarsen met de snavel.
Het maakte mij heel blij.
Baas weg, schreeuwen!
Jaren zal ik met dit probleem. Mijn valkparkiet is daarmee gestart, daarna heeft de amazone het overgenomen en uiteraard deed de grijze roodstaart lustig mee. Schreeuwen zodra ik maar eventjes de kamer verliet. Eerlijk waar, gek werd ik daarvan. Ik heb heel veel geprobeerd. Niets mocht een langdurig resultaat hebben. Mogelijk omdat ik zelf na verloop van tijd vergat te prijzen als zij eens niet schreeuwden.
Toen liep ik tegen het boek aan "de papegaai die dacht dat ze een hond was" van Nancy Ellis-Bell. Zij beschrijft haar ervaringen met een wildvang Ara. Zijn schrijft dat ze met deze vogel om wilde gaan op basis van fair play. Dat sprak me aan. Duidelijk en eerlijk zijn en aangeven wat je gaat doen, zodat de papegaai leert je gedrag met je woorden te combineren.
Dit was bij mij thuis een succesformule. Steeds hield ik dit in mijn achterhoofd: fair play. Seconde voor halve minuten verdween ik uit zicht, maar steeds met de woorden "ik ben zo terug", "ik kom vanmiddag terug", als ik wat langer weg zou blijven. In eerste instantie hadden ze niet eens de kans om te schreeuwen, want dan was ik al weer en prees ze enthousiast. Steeds duurde de tijdspoze langer. En nu na maanden kan ik zeggen, het is gelukt. Ik kan nu langere tijd, bijvoorbeeld een kwartier, de kamer verlaten, zonder dat ze me hor en dol maken van het schreeuwen.
November 2012 was ik redelijk somber gestemd over Max.
Haal de pleisters maar weer!
Ja hoor, één moment van onoplettendheid, en mogelijk ook een kwestie van even mijn plannen nastreven, en de Amazone hangt al weer in mijn toch al zo getergde rechter hand. Ik wil zo graag het beste voor hem. Dan zie ik dat de zon door komt, en dan denk ik dat het nu het moment is om met Max even naar buiten te gaan. Maar Max denkt daar dan net even heel anders over. Waarom doe ik dit? Ben ik niet het juiste baasje voor hem? Ben ik hardleers? Heb ik eigenlijk te weinig tijd voor papegaaien?
Ik heb uitgehuild bij het forum van de Vrolijke Papegaai. Zij hebben mij geprobeerd gerust te stellen en dat is gedeeltelijk wel gelukt. Een persoon zei dat ze van mening van dat Max wel een moeilijke papegaai leek. Ik heb veel tips gekregen, om de beten in mijn handen te voorkomen. Ik heb een touwring, waar ik hem aan zal laten wennen, en ik ga het proberen met een handdoek om mijn hand. Een persoon zei ook dat ik eerst in huis het vertrouwen weer op moest bouwen en gedrag af moet lezen en dan pas weer naar buiten moet gaan. Ik ga weer aan de slag!
Bij de volgende blogpost kreeg ik voor het eerst comment. Dank daarvoor.
rechtvaardigen
Wat mij de afgelopen week enorm heeft beziggehouden is hoe kan ik het rechtvaardigen dat ik in mijn huis zulke agressie tolereer van een huisdier? Ik accepteer zowiezo geen agressie in mijn buurt. Ik heb voor een huisdier gekozen, en dat huisdier is soms agressief naar mij. Hoe kan ik dat rechtvaardigen? Misschien omdat mijn amazone soms zegt: "Mijn leven duurt lang, Elke scheiding is pijnlijk voor mij. Besef dat, voordat je besluit afstand van mij te doet".
Heftig he?
Als ik zover ben dat ik het kan accepteren omdat het bij zijn natuur hoort, heb ik meer rust. Als ik weet dat hij redelijk gelukkig is, kan ik ook verder. Maar dat is allemaal nog niet zover. Als ik dat filmpje zie, over de amazones in vrije vlucht, in mijn ogen zeer gelukkig, dan val ik weer terug in piekeren.
Lievelieve Max, wat doe ik fout?
Boze papegaai
Grijze roodstaart papegaaien zijn meestal heel slim. Dat zal iedereen inmiddels wel weten. Maar kunnen ze ook klokkijken. Nou, die van mij wel.
Het gaat haar om de aandacht die ze krijgt, met en name om de hoeveelheid tijd waar ze genoegen mee neemt. Een maal per week ga ik 's avonds ook nog eens de deur uit voor de fotoclub waar ik lid van ben. Op die momenten hebben zij beiden wel aandacht gekregen. Max mag dan ook op zijn klimboom blijven zitten en Noa heeft even op schoot gezeten. Met behoorlijk wat tegenzin laat zij zich weer terug in haar kooi zetten. Als bevroren blijft zij enkele seconden zitten en start dan haar protest. Goed, als ik weg ben, geeft zij het waarschijnlijk wel op. Maar de volgende avond moet ik het bezuren. Ze is flink kattig als je dat van papegaaien kan zeggen. Ze bijt, schreeuwt en geniet nauwelijks van de aandacht die ze krijgt. Met geen enkele vorm van aandacht neemt zij genoegen. Het is eigenlijk een onhandelbaar kind op dat moment.
De volgende dag ben ik meestal thuis en dan is alles weer goed. Echt reuze gezellig, en genoeglijk.
en als laatste, een reactie op al mijn zorgen van Max.
Leuk he????
Mijn voornemen is om gewoon door te gaan met dit blog. Ik hoop op meer bezoekers en op opmerkingen. Vooral die laatste zijn meer dan welkom. Het zet mij misschien ook op een ander/beter spoor. Soms is gedeelde smart ook halve smart. Ik heb ook mijn Instagram en Pinterest op dit blog gezet. Neem ook daar eens een kijkje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten